Sportarts-Sporter 1957

1957

Op het EK atletiek van 1983 in Helsinki finishte de Duitse atleet Werner Bastians (1957-) met zijn ploegmaats als vijfde op de 4 x 100m. Op de Olympische Spelen van 1976 in Montréal liep hij de 100m maar sneuvelde hij in de reeksen. Tijdens het Duits kampioenschap van 1978 werd hij tweede op de 100m. In 1978 en 1980 won hij het Duits indoorkampioenschap 60m, in 1979 dat van de 200m. Nadat hij afstudeerde specialiseerde hij zich in Orthopedische Heelkunde en opende hij een praktijk in Bochum en was hij ook clubarts van voetbalclub Borussia Dortmund.

Op de Olympische Spelen van 1980 in Moskou zwom de Nederlander Albert Boonstra (1957-) de 100 en 200m schoolslag en eindigde hij met de estafetteploeg als zevende in de finale van 4 x 100 meter wisselslag. Hij was ook nationaal recordhouder in beide schoolslagnummers en werd opgeroepen voor de EK’s van 1977 en 1983. Na het behalen van zijn diploma vestigde hij zich als huisarts. Tijdens WK zwemmen van 1991 in het Australische Perth was hij de ploegarts van het Nederlands team en vervulde de taak van bondsarts bij de Koninklijke Nederlandse Zwembond. Later haalde hij ook tweemaal zilver en eenmaal brons op het EK voor Masters en eenmaal zilver op het WK voor Masters.

In 1960 begon Anthony Catanese (1957-) met judo in het Queens Judo Center van Forest Hills, New York, waarin hij een zwarte gordel vierde dan haalde. Later deed hij ook aan karate en startte hij een eigen judoschool. Hij studeerde af aan de New York Medical School en specialiseerde zich in Urologie. Bovendien behaalde hij de diploma’s Spoedgevallen, Traumatologie en Sportgeneeskunde. Hij vestigde zich in het Somerset Medical Center van Somerville als Uroloog met bijzondere interesse voor Urogenitale Oncologie. Hij trad ook op als wedstrijdarts bij judowedstrijden.

De Duitse alpineskister Irene Epple (1957-) won 11 World Cup-races en twee World Cups in de reuzenslalom en de combiné. In de reuzenslalom haalde ze de zilveren medaille op de Olympische Winterspelen van 1980 in Lake Placid, evenals in de afdaling tijdens het WK van 1978 in Garmisch-Partenkirchen, waar haar zuster Maria Epple (1959-) het goud veroverde. In 1983 won ze de eerste Super-G-race voor vrouwen in het Zwitserse Verbier. In 1980 werd ze tot Duitse sportvrouw van het jaar verkozen. In 1992 voltooide ze haar medische studies aan de Ludwig-Maximilians-Universität München. met het eindwerk 'Die Wirkungen unterschiedlich resorbierbarer Kohlenhydrate auf den Kohlenhydrat- und Fettstoffwechsel von adipösen und normalgewichtigen Probanden'. Ze specialiseerde zich in veganistische en vegetarische voeding en vestigde zich in het Augsburger Mediienzentrum. In 1994 huwde ze Theo Waigel (1939-), die van 1989 tot 1998 minister van Financiën was en zelf zetelde ze 12 jaar in het Duits parlement.

Andrea Hübner (1957-) won de 200m wisselslag op het eerste WK zwemmen in Belgrado in het nieuwe wereldrecord van 2.20.51. Daaraan voegde ze ook goud toe met het DDR team van de 4 x 100m vrije slag. Het jaar nadien haalde ze zilver op de 200m wisselslag tijdens het EK in Wenen en twee jaar later stopte ze haar sportieve carrière. Na haar studies Geneeskunde vestigde ze zich als huisarts in Stuttgart.

Viktor Markin (1957-) won op de Olympische Spelen van 1980 in Moskou de 400m in de nieuwe Europese recordtijd van 44.60. Nadien haalde hij ook goud met de Russische estafetteploeg 4 x 400m. Hij onderbrak zijn sportieve carrière om in Novosibirsk Geneeskunde te gaan studeren en specialiseerde zich in Pediatrie. Op het EK van 1982 deed hij een comeback met  brons op de 400 en 4 x 400m en het jaar nadien haalde hij goud met de estafetteploeg op het eerste WK atletiek in Helsinki. Omdat Rusland de Spelen van 1984 in Los Angeles boycotte hing hij zijn spikes aan de haak en startte hij een praktijk in Novosibirsk.

Lucky Meisenheimer (1957-) werd door de University of Kentucky geselecteerd voor de Amerikaanse NCAA zwemkampioenschappen. Hij kwam echter op bizarre manier in het nieuws toen hij een halve mijl zwom met een voet in zijn mond. Het zou niet de laatste keer zijn. Hij schreef de novelle 'The Immune' en met zijn record aantal yo-yo’s werd hij in het Guinness boek opgenomen. Nadat hij in 1983 zijn studies Geneeskunde voltooide aan de University of Kentucky College of Medicine, specialiseerde hij zich in Dermatologie aan de Medical University of South Carolina. Hij startte een privépraktijk in Orlando, Florida, waar hij vanaf 2003 ook diensthoofd werd van de afdeling Dermatologie van het Orlando Regional Medical Center.

Op de Olympische Spelen van 1984 in Los Angeles finishte de Nederlandse roeister Anne-Marie Quist (1957-) als vijfde met de vier met stuurvrouw en met de acht met stuurvrouw veroverde ze brons. Nadat ze aan de Universiteit van Utrecht haar diploma behaalde specialiseerde ze zich in Sportgeneeskunde en aanvaardde ze een betrekking in het Sportmedisch Adviescentrum van Utrecht.

De Duitse Professor Neuro-Radiologie Jürgen Reul (1957-) opende de privé kliniek Beta in Bonn, die vooral in Amyotrofe Laterale Sclerose (ALS) gespecialiseerd was. Dat gebeurde nadat hij als hoofd van die afdeling aan de Medizinischen Fakultät der Uni Bonn in onmin raakte met de leiding van de Universiteit.

"De beroepsafspraken werden niet gerespecteerd, de belemmering van goede medische zorg ging zo ver dat ik me niet langer met mijn medische geweten kon verzoenen."

Reul was een fervent beoefenaar van extreme duursporten, zo fietste hij jaarlijks tussen 6.000 en 8.000 kilometer, liep hij op 12 jaar tijd 40 marathons en verteerde hij regelmatig triathlons met vijf keer de Ironman van Hawaiï. In 2002 beëindigde hij de Marathon des Sables en in 2003 de Race-Across America. In 2004 beklom hij de Kilimandjaro, in 2005 fietste hij de Transaustralia per Bike en in 2006 de Transeuropa. In 2007 beklom hij l'Alpe d ´Huez enkele dagen voor de officiële rit van de Tour de France, waarbij hij zichzelf EPO toediende om de effecten te testen van dat product. Maar toen sloeg het noodlot toe, hij kreeg zelf ALS, wat hem niet weerhield om in 2015 het woestijnrennen in Namibië te betwisten, een parcours van meer dan 100km. Daarna ging het steil bergaf en raakte hij volledig verlamd en kon hij zelfs niet meer spreken.

Toen William Tan (1957-) uit Singapore twee jaar oud was kreeg hij polio waardoor hij vanaf het middenrif verlamd was. Op 15-jarige leeftijd initieerde ex-politieman Wahid Baba, die zelf verlamd was aan de linkerzijde, hem in de rolstoelsport. Hij groeide uit tot een bijzonder atleet en in 1988 verdiende hij selecties voor de Paralympics van Seoel, de Commonwealth Games en de Asia-Pacific Games. Maar de mooiste sportieve prestatie was zijn deelname aan zestig ultra-marathons wereldwijd, waarbij hij achttien miljoen dollar verzamelde voor mensen in nood. In 2005 bracht hij de marathons van New York en Boston tot een goed einde. In april 2007 werd hij de eerste rolstoelatleet die de Noordpool marathon beëindigde, een wedstrijd die een onderdeel was van zeventien marathons in zeven continenten. De hieraan verbonden twee miljoen dollar gebruikte hij om gratis medische hulp te bieden in ontwikkelingsgebieden waarbij vliegtuigen tot operatiezalen werden omgebouwd. Hij studeerde af aan de Newcastle University en specialiseerde zich in de Neurowetenschappen. In 2009 werd bij hem leukemie gediagnosticeerd, maar dank zij zijn wilskracht overwon hij ook die ziekte. In 2010 verbeterde hij zijn besttijd in de marathon van Berlijn en in 2014 en 2015 legde hij met de rolstoel de 500 kilometer af tussen Londen en Parijs, waarmee hij nieuwe fondsen verzamelde voor onderzoek naar leukemie en lymfoma.