Sportarts-Sporter 1954

1954

Op de Olympische Spelen van 1980 in Moskou won de Zweed Johan Harmenberg (1954-) goud in het degenschermen. Vier jaar voordien in Montreal had hij met de Zweedse ploeg hetzelfde eremetaal gewonnen en op het WK van 1977 in Buenos Aires was hij eveens de beste zowel individueel als in ploegverband. In 1977, 1979 en 1980 won hij de World Cup individueel en in 1977 en 1980 met het Zweedse team. In 1981 stopte hij met schermen om zich volledig te concentreren op zijn studies Geneeskunde. Nadat hij afstudeerde specialiseerde hij zich aan het beroemde Karolinska Institute van Stockholm in Immunologie en Virologie. Met die achtergrond trok de industrie hem aan en zo werd hij achtereenvolgens CEO bij Axelar en Akinion, CMO bij Algeta, VP Development bij Medivir en Global Medical Director voor Pharmacia Upjohn. Hij publiceerde meer dan honderd wetenschappelijke artikels.

Op de Olympische Spelen van 1976 in Montréal finishte Peter Larkins (1954-) als tiende in de finale van de 3.000m steeple. Met uitzondering van het jaar 1982 toen hij zilver haalde, won hij van 1976 tot 1983 de Australische titel in dat nummer. In 1981 stuurde zijn land hem naar de World Cup en in 1982 nam hij deel aan de Commonwealth Games. Nadat hij afstudeerde als arts en hij ook zijn diploma inspanningsfysiologie behaalde ging hij zich in Canada, de Verenigde Staten, Engeland en Oost Afrika specialiseren in Sportgeneeskunde. In 1980 startte hij een privé praktijk in Australië. Hij werd Voorzitter van Sports Medicine Australia (SMA) en vice voorzitter van de Australasian College of Sports Physicians. Hij werd ploegarts van de Australische atletiek-, cricket-, triathlon- en lacrosseteams tijdens World Cups, WK's en Commonwealth Games en teamarts van de voetbalploegen Geelong en Adelaide AFL. Op de Olympische Spelen van 2000 in Sydney fungeerde hij als senior Team Leader van de medische diensten.

De Belg Francis Lemmens (1954-) combineerde zijn studies geneeskunde met voetbal. Hij speelde bij Stade Leuven, RCS Verviértois, SRU Verviers, Rotselaar en SK Tongeren. In 1983 promoveerde hij met Racing Jette Brussel zelfs naar eerste nationale. In 1979 studeerde hij af aan de Katholieke Universiteit Leuven en specialiseerde hij zich in Pediatrie en Sportgeneeskunde. Hij was de vaste begeleider van de Belgische tenniskampioene Kim Clijsters (1983-).

Met een nieuw Europees record kroonde DDR zwemster Evelyn Stolze (1954-) zich In 1970 tot Europees kampioene 400m wisselslag in Barcelona. Op dat EK haalde ze ook zilver op de 200m wisselslag en brons op de 200m vlinderslag. In 1972 verdiende ze een selectie voor de Olympische Spelen van München, waar ze vijfde eindigde in de finale van de 400m wisselslag en met 5.06.80 haar eigen Europees record uit de reeksen met 16/100ste onderbood. De finale van de 200m wisselslag was goed voor een zesde plaats en haar chrono van 2.25.45 uit de reeksen was twee volle seconden sneller dan de Europese besttijd van landgenote Martina Grunert (1949-). Na de Spelen concentreerde ze zich op haar studies Geneeskunde en nadat ze afstudeerde specialiseerde ze zich in Dermatologie. Ze startte een privé praktijk in Berlin-Biesdorf.

Sócrates Brasileiro Sampaio de Souza Vieira de Oliveira (1954-2011), beter bekend als Sócrates, speelde 63 interlands voor het Braziliaans voetbalelftal en scoorde daarin 25 doelpunten. Zijn bijnaam was 'O Doutor' (De Dokter) gezien hij ook pediater was in het ziekenhuis van Ribeirão Preto. In september 2011 stierf hij aan de gevolgen van sepsis, nadat hij eerder zijn drankprobleem had toegegeven. Tijdens een interview in 1983, waar de journalist hem de vraag stelde hoe hij wilde sterven, antwoordde hij:

"Ik zou graag op een zondag sterven en Corinthians moet dan kampioen spelen."

Wat ook gebeurde, hij stierf op een zondag enkele uren nadat Corinthians de titel binnenhaalde.

Op de Olympische Spelen van 1972 in München won Jutta Weber (1954-) brons met de Westduitse estafetteploeg 4 x 100m vrije slag. In de reeksen van het koninginnennummer dook zij als eerste Westduitse onder de minuut, maar daarmee kon ze zich net niet voor de finale plaatsen. Op het eerste WK van 1973 in Belgrado won ze brons met de Duitse estafetteploeg 4 x 100m vrije slag, het jaar nadien zilver op het EK in Wenen. Op de Olympiade van 1976 in Montréal tikte ze als achtste aan in de finale van de 100m vrije slag. In 1972, 1973, 1975 en 1976 won ze de Duitse titels 100 en 200m vrije slag en in 1977 enkel die van het koninginnennummer. Bovendien verbeterde ze twintig keer een nationaal record. Na haar afstuderen vestigde zich als huisarts in Wiesbaden.