Sportarts-Sporter 1928
1928
De Amerikaanse roeier David Brown (1928-2004) won goud met de acht met stuurman op de Olympische Spelen van 1948 in Londen. Hij studeerde af aan de Medical School Palo Alto en vestigde zich als huisarts met speciale interesse voor Spoedgevallen.
De Brit Tony Fox (1928-2010) roeide het skiffnummer op de Olympische Spelen van 1952 in Helsinki en die van 1956 in Melbourne. In 1951 en 1953 won hij de Diamonds Challenge Sculls en in 1951, 1952 en 1953 de Wingfiels Sculls. In 1954 verbaasde hij de sportwereld toen hij met John Marsden (1915-2004) de dubbel sculls won van de Russen en datzelfde jaar kroonde het duo zich in Amsterdam ook tot Europees kampioen. Na zijn studies Geneeskunde aan de University of Cambridge en het St George’s Hospital vestigde hij zich als huisarts op het eiland Guernsey in de groepspraktijk van zijn vader, broer en oom.
Siegfried Israel (1928-2016) was een beloftevol atleet die zich toelegde op de langere afstanden. Zo liep hij de 10.000m in 32.40, de 25km in 1h27 en de marathon in 2h39. Omdat hij tijdens zijn studentenperiode reuma kreeg moest hij zijn studies lichamelijke opvoeding stopzetten. Hij schakelde over naar Geneeskunde, studeerde in 1953 af aan de Humboldt-Universität zu Berlin en specialiseerde zich in Sportgeneeskunde. Van 1956 tot 1970 was hij teamarts van de Oostduitse wielerploeg die deelnam aan de Vredeskoers en op de Olympische Spelen van 1960, 1964 en 1968 was hij de medische begeleider van de DDR ploeg. In 1962 werd hij benoemd tot hoofdarts van het Sportmedizinischen Rehabilitationszentrums in Kreischa en in 1970 tot Hoogleraar Sportgeneeskunde aan het Forschungsinstitut für Körperkultur und Sport van Leipzig. In 1990 na de val van de muur bood men hem de betrekking aan van gastprofessor aan de Universität Göppingen, het jaar nadien hielp hij aan de Universität Leipzig de faculteit Sportwetenschappen oprichten. Hij publiceerde meer dan zeshonderd wetenschappelijke werken met als meest bekende 'Sport, Herzgröße und Herz-Kreislauf-Dynamik' (1962), 'Probleme der Langzeitausdauer im Sport' (1972), 'Sport und Herzschlagfrequenz' (1982), 'Körperliche Aktivität und Altern' (1988) en 'Muskelaktivität und Menschwerdung' (1995).
Gwyn Rowlands (1928-2010) werd geboren in Londen, omdat hij de dubbele nationaliteit had werd hij een keer opgeroepen voor de Engelse rugbyploeg en viermaal voor die van Wales. In clubverband trad hij aan voor London Welsh, Cardiff en de Royal Air Force. Zijn sterkste partij met de nationale ploeg speelde hij tegen Nieuw Zeeland, waar zijn twee conversies en een gelukte penalty voor een 13-8 overwinning zorgden. Hij studeerde af als arts, werkte tijdens zijn legerdienst voor de RAF en vestigde zich daarna als huisarts in de praktijk van zijn vader.
Tijdens zijn studiejaren aan de Ocean High School van Long Island speelde Ernie Vandeweghe Jr. (1928-2014) zowel football als basketball en baseball. In 1949 haalden de New York Knicks hem binnen, waarna hij zes seizoenen in de NBA speelde. Gedurende die profcarrière studeerde hij Geneeskunde en na zijn basketcarrière trad hij in 1956 in dienst bij de American Air Force en werd hij als arts gekazerneerd in Duitsland. Hij huwde Colleen Kay Hutchins (1926-2010) die in 1952 tot Miss Amerika werd gekroond. Hun oudste dochter Kiki (1958-) speelde professioneel basketbal bij de New Jersey Nets, een ploeg die ze later ook coachte. Hun tweede dochter Tauna (1960-) zwom de 100m rug op de Olympische Spelen van Montréal, waar ze doordrong tot in de halve finale en zoon Bruk (1963-) won in het Russische St-Petersburg een medaille in het Beach Volley op de Good Will Games van 1994 en werd in die sport professional. Kleindochter Coco Vandeweghe (1991-), de dochter van Tauna, speelde professioneel tennis.
Géza Varasdi (1928-) werd door Hongaarse atletiekbond voor de Olympische Spelen van 1952 in Helsinki geselecteerd en vier jaar later voor die van Melbourne. In Helsinki won hij brons met de estafetteploeg 4 x 100m en twee jaar later kroonde datzelfde viertal zich tot Europees kampioen in Bern. Na de Spelen van Melbourne bleef hij zoals zoveel Oostblokkers achter in Australië, waar hij zich in Melbourne vestigde als huisarts.
