Doping in de sport - 2004

Tussen juni 2003 en februari 2004 stierven acht jonge sporters aan hartfalen, vier wielrenners, drie voetballers en een basketter.

Wegens hartproblemen moesten verschillende wielrenners hun sportcarrière beëindigen.

De Franse dermatoloog en kankerspecialist Jean-Paul Escande (1939-) van het Parijse Hôpital Cochin-Tarnier, die ook voorzitter was van de Franse antidopingscommissie, haalde in een interview met de Franse krant 'Le Monde zwaar uit:

"Ik ben verbitterd over de verklaringen rond de plotse dood bij sporters. Het is totaal onaanvaardbaar als men beweert dat het hun lot was en dat het om natuurlijke doodsoorzaken gaat. Deze sterfgevallen zijn het gevolg van de medicatie waarmee gedopeerd wordt tijdens inspanningen en die het organisme aanzienlijk veranderen. Waarom weigert men studies die het effect van groeihormonen onderzoeken op het hart van de atleet? Omdat men het niet wil weten."

William Lowenstein (1954-), het hoofd van de onderzoeksafdeling 'Verslaving en Behandeling' in het Parijse Institut Baron-Maurice-de-Rothschild, die heel wat sporters onder zijn patiënten telde, stelde in het dagblad 'l'Humanité' het volgende:

"De aan anabolica verbonden risico's op kanker en het risico op plotse dood dat onlosmakelijk verbonden is aan het gebruik van amfetamines, corticoïden, EPO en groeihormonen, zijn goed gekend en worden bewezen door het plotse overlijden van meerdere sporters, evenals psychische complicaties zoals aggresiviteit, grootheidswaanzin en delirium die met het merendeel van deze verbindingen samenhangen."

De Griekse journalist Philippos Syrigos (1948-2013) onderzocht voor zijn krant 'Eleftherotypia heel wat dopinggevallen'. Zo versloeg hij onder andere het dopingschandaal rond de Olympiërs Kostas Kenteris (1973-) en Katerina Thanou (1975-), maar berichtte hij ook over het hooliganisme in de sport, de torenhoge schulden van sommige Griekse voetbalclubs en de deals die met de organisatie van de Olympische Spelen van 2004 in Athene gepaard gingen. Toen hij in oktober 2004 de studio's van de radiozender Sport FM Athene verliet, sloegen drie gemaskerde mannen hem met ijzeren staven in elkaar. In allerijl voerde men Syrigos naar het ziekenhuis waar hij met spoed geopereerd werd, maar zijn aanvallers werden nooit gevat. Op 65-jarige leeftiijd overleed hij aan kanker.

Doping in de DDR

Dank zij het nooit aflatend onderzoek van Brigitte Berendonk (1942-) en haar man Professor Werner Franke (1940-2022) kwamen de Oost-Duitse dopinggeheimen langzaam maar zeker boven water. Uit 150 opgedoken documenten bleek dat sommige sportertjes al op 14-jarige leeftijd dopingproducten kregen toegediend en dat dit alles zorgvuldig genoteerd en bijgehouden werd.

Als voorbeeld een trendgrafiek uit 1968 van een kogelstootster. Met een volle lijn werd de afstand van haar worpen getoond, een blokje onderaan was de periode waarin ze Oral-Turinabol kreeg toegediend en ook de dosis werd vermeld. De grafiek liet er geen twijfels over bestaan, vanaf het ogenblik dat ze Oral-Turinabol moest slikken, stegen haar prestaties fenomenaal.

De Stasi controleerde het hele gebeuren en als verantwoordelijke van het project moest sportarts Manfred Höppner (1934-) hierover regelmatig rapporteren:

“Een opmerkelijke toename van de prestaties werd eveneens in de zwemwedstrijden bij de vrouwen genoteerd ... Uit onze ervaringen tot op heden mag men concluderen dat vrouwen qua sportprestaties het grootste voordeel halen uit een behandeling met anabole hormonen ... Het prestatiebevorderend effect is al opvallend hoog na de eerste toediening van anabole hormonen, vooral bij junior atleten.”

Na deze ontdekking genoten de meisjes plots een meer dan bijzondere aandacht van de dopingartsen. Daarbij ging het niet alleen om Oral-Turinabol, de Oost Duitsers gebruikten ook testosteron, amfetamines, methyl-DHT of mestanolone en nog enkele andere anabolica. Mestanolone en Oral-Turinabol waren echter de belangrijkste middelen. Oral-Turinabol is een spierversterker, mestanolone dient vooral om de kracht en de agressie te verhogen. Reden waarom ook volleybalspeelsters, handbalspeelsters en turnsters de pillen moesten slikken. Nochtans was het product op dat ogenblik enkel beschikbaar voor experimenten van het onderzoekscentrum ZIMET en was het nog niet goedgekeurd voor menselijke consumptie, laat staan dat men er klinische studies mee had gedaan.

In de loop der jaren verhoogden de dosissen enorm. De gewichtheffers bij de zwaargewichten kregen wekelijks meer dan tien gram. Een niet bij naam genoemde gewichtheffer slikte in 1979 zelfs 11,55 g Oral-Turinabol en kreeg iedere week ook nog eens dertien injecties met testosteron en hCG. Vrij vlug ontdekten de Oost Duitsers dat hun atleten, om nog meer vooruitgang te boeken, steeds hogere dosissen nodig hadden.

Toen in het begin van de jaren tachtig duidelijk werd dat de dopingjagers testen hadden ontwikkeld, die het gebruik van anabolica konden opsporen, moest het Oost-Duitse apparaat op zoek naar nieuwe middelen. Zo werd er geëxperimenteerd met DHEA en androstenedione, maar ook met cocktails van testosteronpropionaat en epitestosteronpropionaat. Exogeen testosteron is niet opspoorbaar, om het te vinden moet men de T/E ratio bepalen, de verhouding testosteron/epitestosteron. Zolang de testosteronconcentratie niet zes keer hoger ligt dan die van epitestosteron is er niets aan de hand. Op zeker ogenblik ontdekten de Oost-Duitsers dat het mengsel Clomid en hCG de T/E-ratio niet beïnvloedt. Vanaf toen was de populaire cocktail van 100 mg testosteronpropionaat en 1500 eenheden hCG een voldongen feit.

Er doken echter ontzettend veel bijwerkingen op, vooral bij vrouwen was het leed niet te overzien. De later veroordeelde sportartsen trachtten de overheid ervan te overtuigen om geen anabolica meer toe te dienen aan meisjes, maar dat verzoek werd telkens opnieuw verworpen. Dit is het meest schokkende uit het verslag van Berendonk en Franke. Uit DDR-rapporten bleek duidelijk dat zelfs ‘milde’ nevenwerkingen het leven van jonge atleten beïnvloedden. Overmatige beharing en ‘steroïde acne’, vooral op het lichaam, bezorgden de meisjes ernstige fysische en psychologische problemen, vooral omdat die effecten onomkeerbaar zijn. Als voorbeeld werd de casus aangehaald van een wereldrecordhoudster bij de junioren, die zich met een lichte gastro-enteritis aanbood bij Höppner. Nadat ze zich had uitgekleed, ontdekte de sportarts de bizarre nevenwerkingen van Oral-Turinabol. In een uitgebreid rapport aan de Stasi, beschreef hij zijn shock:

“Haar benen, met inbegrip van het binnenste deel van de dij, zijn sterk behaard en het schaamhaar strekt zich uit tot aan de navel, waardoor ze zich noodgedwongen moet scheren. Vervolgens heb ik haar meerdere keren ondervraagd, want volgens haar goedgekeurd programma moest ze pas sedert vorig jaar anabolica krijgen. Vrij vlug werd me duidelijk dat haar coach haar deze ondersteunende middelen al vanaf haar vijftiende toediende. Aanvankelijk werd haar uitgelegd dat ze vitaminetabletten slikte. Toen ze echter die ingrijpende veranderingen op haar lichaam merkte, begreep ze dat het anabole steroïden waren. ... Omwille van die redenen besloot ze te kappen met topsport….”

Volgens Höppner's verslagen aan de Stasi hadden atleten met een kapotte lever veel te veel en veel te lang anabole steroïden gebruikt, namen de vrouwen contraceptiepillen en dronken de mannen enorm veel alcohol.

“...tien topsporters werden doorverwezen voor hospitalisatie en ondergingen uitgebreide diagnostische tests. De testresultaten tonen aan dat er door het toenemend alcoholgebruik van sommige topsporters, gecombineerd met de inname van anabole steroïden, leverschade is opgetreden, bij sommigen zelfs met een aanzienlijke vergroting van het orgaan (hepatomegalie). Bovendien verergert contraceptie deze schadelijke effecten bij de vrouwelijke atleten. Bij twee geteste atleten is de leverbeschadiging zo ver gevorderd dat het onverantwoord is om ze nog op hoog niveau te laten sporten.”

Tot twee keer toe vermeldden Franke en Berendonk dat er in Oost-Duitsland een zwarte markt voor anabolica bestond. Heel wat atleten en coaches wilden heel wat meer anabolica gebruiken dan wat de sportartsen hen gaven.

Een deel van de afnemers op de zwarte markt waren kinderen tussen negen en twaalf jaar die topsporter wilden worden. In 1983 onderzocht de Stasi een 'lek' binnen de Oost-Duitse hormonenfabrikant Jenapharm, toen de leiders van het dopingproject opvallend veel epitestosteron vonden in de urine van atleten die officieel geen doping kregen. Het bleek dat iemand binnen Jenapharm de preparaten op de zwarte markt verkocht.

Katharina Bullin (1959-), lid van het nationaal volleybalteam, was een van de vele slachtoffers van het DDR-systeem. Ook zij kreeg zonder verdere uitleg prestatiebevorderende middelen toegediend, deels in de vorm van een dieet, deels in de vorm van tabletten en spuiten. Op 13-jarige leeftijd werd ze opgenomen in het Sportsysteem van de DDR, twee jaar later al maakte ze deel uit van de nationale ploeg. Op de Olympiade van 1980 in Moskou speelde ze de vijf wedstrijden en won ze zilver met het team. Na de Spelen lieten de Oost-Duitse sportambtenaren haar plots vallen, omdat ze door een schouderblessure niet fit genoeg meer was voor topsport. Daardoor belandde ze in een emotionele crisis, ze raakte verslaafd aan alcohol en pillen, kreeg boulemie maar herpakte zich tijdig en bouwde een nieuw leven op. Ze leed echter onder de gevolgen van de voormalige dopingbehandelingen. Ondanks twaalf operaties had ze steeds chronische pijn, haar lichaam was vermannelijkt en om een minimale mobiliteit te behouden moest ze blijven verder trainen. Fysiek gebroken door de toegediende doping kampte ze bovendien met financiële problemen. Bullin bestudeerde de vrijgekomen Stasi documenten, want om voor een financiële compensatie in aanmerking te komen moesten de atleten zelf bewijzen leveren. In 2002 vond de 43-jarige Katharina Bullin eindelijk het bewijs dat ze een dopingslachtoffer was. Nadat het compensatiefonds haar uitbetaalde vond ze een beetje rust voor het aangedane leed.

American Football

De Amerikaan Ricky Williams (1977-), running back bij de Baltimore Ravens in de National Football League, testte positief op marihuana. Gezien het al de tweede keer was kreeg hij vier wedstrijden schorsing en een boete van 650.000 dollar. Toen er in augustus 2004 geruchten over een derde positieve controle opdoken, kapte hij met de sport. In juli 2005 maakte hij toch een comeback, maar begin februari 2006 lekte uit dat hij voor de vierde keer positief had getest en daardoor het hele seizoen aan zich voorbij moest laten gaan.

De Amerikaan David Byron Boston (1978-), een wide receiver bij de Miami Dolphins, testte voor aanvang van het seizoen 2004 positief op anabolica, wat hem vier wedstrijden schorsing opleverde. Nadat hij bij de Tampa Bay Buccaneers getekend had, werd hij in september 2007 aangehouden voor rijden onder invloed. Diezelfde maand nog werd hij opnieuw gearresteerd, dit keer wegens het gebruik van het bodybuilders-hormoon gHB en daarom vloog hij bij Tampa aan de deur. In 2001 was hij al eens veroordeeld tot zes maanden gevangenis, omdat hij in een bar een vrouw in elkaar had getimmerd.

Atletiek

“Iedereen kent wel iemand die bereid is om eender wat te slikken om het Olympisch team te halen,”

zei Darren De Reuck (1962-), een atletiektrainer uit Boulder, Colorado, die ook zijn eigen vrouw begeleidde, de Amerikaanse marathonkampioene Coleen (1964-).

“Het maakt niet uit hoe vreemd of hoe maf het klinkt. Stoeien met genen is er net zoveel over als al het andere dat ik ooit gehoord heb. Ik ben er dus van overtuigd dat sommige mensen denken dat het de moeite loont om het ook eens te proberen.”

De Oekrainse sprintster Schanna Tarnopolska (1972-) huwde haar Amerikaanse trainer en manager Mark Block. In 2004 werd ze vernoemd als cliënte van dopingleverancier BALCO en in 2011 werd ze met terugwerkende kracht geschorst voor de seizoenen 2002 en 2003, met annulatie van alle behaalde resultaten. Zo verloor ze het goud van de 60m op het WK indoor van 2003 in Bimingham en het zilver van de 100m op het WK van datzelfde jaar in Parijs. Haar man Mark Block bleek verwikkeld in het BALCO-dossier en werd tien jaar geschorst.

Met een sprong van 7m82 won de Brit Jonathan Moore (1984-) het verspringen tijdens de meeting in het Belgische Merksem. Na afloop bleek dat hij aan de cannabis had gezeten. Hij kwam er vanaf met de waarschuwing dat een volgende inbreuk twee jaar schorsing zou opleveren.

De Amerikaanse verspringer Erick Walder (1971-) leverde een positieve plas af tijdens de Adidas Oregon Track Classic. Hij werd twee jaar geschorst .

De Russische kogelstootster Irina Khudoroshkina (1968-) testte positief op hydrochlorothiazide en mocht twee jaar toekijken vanop de zijlijn.

In maart was de Oekraïnse kogelstootster Wita Pawlysch (1969-) de beste tijdens het WK indoor in Boedapest. Na afloop testte ze echter positief op Stanazolol en omdat ze daar in 1999 ook al eens op betrapt was na het goud op het WK indoor in het Japanse Maebashi, werd ze nu levenslang geschorst. Samen met haar trainer Oledsandr Bahatsch (1966-), die als kogelstoter tegen de lamp was gevlogen in 1989 en 2000.

De Amerikaan Bernard Williams (1978-) won de 100m tijdens het nationaal kampioenschap, eindigde in dat nummer vijfde op het WK in Parijs en haalde in de Franse hoofdstad ook goud met de estafetteploeg 4 x 100m. In 2004 testte hij positief op cannabis na de meeting in Sevilla, maar hij kwam er vanaf met een waarschuwing. Nadien trad hij op als stand-up comedian.

Autorennen

Volgens de Italiaanse arts Benigno Bartoletti (1936-2017), die van 1972 tot 1992 het Ferrari-team begeleidde en van 1988 tot 1993 ook voetbalclub Juventus Turijn, zat iedere derde Formule-1 piloot en quasi iedere renner uit het motorcircuit aan de cocaïne. Het product gaf de piloten negentig minuten lang een oppermachtig gevoel, in die tijdspanne waren hun reacties ook sneller. Duurde de wedstrijd echter langer dan verhoogde het risico op ongevallen omdat het product was uitgewerkt en er concentratieverlies optrad.

De Amerikaanse autorenner Kevin Grubb (1978-2009) was actief in de NASCAR competitie en testte in maart 2004 positief op verboden middelen. Hij werd meteen geschorst, maar mocht twee jaar later herbeginnen op voorwaarde dat de NASCAR administratie hem onaangekondigd mocht controleren. Grubb aanvaardde die voorwaarde, maar nadat hij in september 2006 crashte op een circuit weigerde hij die controle, wat hem een levenslange schorsing opleverde. ’s Anderendaags kwam hij terug op die weigering met het smoesje dat hij door het ongeval en de daarmee gepaard gaande hersenschudding niet meer helder kon denken en bood hij zich alsnog aan voor een test. De bond hield het been echter stijf en de schorsing bleef gehandhaafd. In mei 2009 vond men zijn lichaam in een hotelkamer in Henrico County, Virgina, hij had zich een kogel door het hoofd geschoten.

Baseball

Op 10 oktober overleed Ken Caminiti (1963-2004), derde baseman in de Major League Baseball, aan een overdosis drugs. De Amerikaan worstelde zijn hele carrière met alcohol- en drugsproblemen. Hij bekende dat zijn alcoholgebruik in 1994 begon en dat hij zich in 2000 voor een ontwenningskuur had laten opnemen. In 2002 vertelde hij in een coverstory voor het weekblad 'Sports Illustrated' dat hij tijdens zijn MVP seizoen van 1996 steroïden had gebruikt en dat nog vele jaren lang. Maar Caminiti zat ook aan de cocaïne. In maart 2001 werd hij gearresteerd voor het bezit van het spul en veroordeeld tot een proefperiode. Toen hij tijdens die proefperiode toch positief testte op cocaïne, moest hij zich laten opnemen. In september 2004, enkele dagen voor zijn dood werd hij voor de vierde keer betrapt. Hij stierf in het Lincoln hospitaal in The Bronx, New York, waar men oorspronkelijk een hartinfarct als doodsoorzaak noteerde, maar het resultaat van de autopsie was “een acute intoxicatie als gevolg van cocaïne en opiaten, met coronair vaatlijden en cardiale hypertrofie als bevorderende factoren”.

Bodybuilding

De Amerikaan Mike Matarazzo (1965-2014) onderging een open-hartoperatie omdat zijn aders waren dichtgeslibt door het massale anabolicagebruik. Na twee opeenvolgende hartaanvallen daalde zijn hartfunctie tot 20% van het normale, zodat hij niet meer normaal kon functioneren.

“Vanaf het ogenblik dat ik begon met bodybuilding doken hartproblemen op. Om steeds maar struiser te worden at ik dagelijks vijf tot zeven kilogram rood vlees en geen groenten. Vanwege de suikers liet ik ook het fruit ongemoeid. Het ergste waren de chemicaliën. Ik herinner mij levendig al die eenzame dagen in hotelkamers, waar ik voor aanvang van de wedstrijden onaanvaardbare dingen deed met mijn lichaam: steroïden, groeihormonen, diuretica, kortom alles wat wij bodybuilders gebruiken voor het verkrijgen van een bepaalde look. Het beïnvloedde mijn hele leven. Aan alle jongeren die een biceps van 55cm en kuiten van 50cm omvang nastreven zou ik willen zeggen ’Verander je houding’. Zorg ervoor dat je lichaam gezond blijft, want je hebt het nog lang nodig. Het gaat heel snel bergaf en nog sneller als je gezondheid verleden tijd is en je niets hebt om op terug te vallen”

Hij stierf op 16 augustus 2014 toen hij op een hartttransplantatie wachtte.

Boksen

Vitali Klitschko (1971-), wereldkampioen bij de zwaargewichten, onthulde in zijn autobiografie dat hij in 1996 anabole steroïden nam en om die reden net vóór de Olympische Spelen van Atlanta uit het Oekraïense team werd gezet.

Cricket

In oktober betrapte men de Brit Graham Wagg (1983-) op het snuiven van cocaïne, het leverde hem een jaar schorsing op en zijn club Warwickshire verbrak meteen zijn contract.

Gewichtheffen

Op het WK gewichtheffen vlogen elf deelnemers tegen de dopinglamp. Heel verrassend vindt men over deze editie niets terug in de media.

Judo

Tijdens de French Internationals testte de Japanse Yuki Yokosawa (1980-) positief op een astmaproduct. De latere zilveren medaille van de Olympisch Spelen in Athene kreeg een strenge berisping van de International Judo Federation en van de Franse bond mocht ze zes maanden niet aan Franse wedstrijden deelnemen..

Mixed Martial Arts

Kimo Leopoldo (1968-), een Amerikaanse mixed martial artist en zwarte gordel taekwondo, werd zes maanden geschorst na een positieve plas op Stanozolol, efedrine, pseudoefedrine en fenylpropanolamine en beboet met vijfduizend Dollar. Twee jaar later testte hij opnieuw positief op Stanzolol na de kamp tegen de Nederlandse Amerikaan Bas Rutten (1965-) en daarvoor kreeg hij twee jaar schorsing. In 2009 arresteerde de politie van Tustin, Californië hem wegens het bezit van verboden middelen.

De Pool Mariusz Pudzianowski (1977-) kroonde zich vijf keer tot World’s Strongest Man en werd in die competitie ook twee keer tweede. In 2004 op de Bahamas eindigde hij derde, maar werd hij wegens dopinggebruik gediskwalificeerd en een jaar geschorst. In 2005 veroverde hij de titel opnieuw.

Rugby

Carlo Del Fava (1981-) speelde bij het Engelse Newcastle Falcons, maar werd ook voor het Zuidafrikaanse juniorenteam opgeroepen. Na een interland bleek dat hij Stanozolol had gebruikt en daarvoor werd hij twee jaar geschorst.

Skiën

Na de afdaling voor de Wereldbeker in het Canadese Lake Louise testte de Oostenrijker Hans Knauß (1971-) positief op nandrolone, waarop de Internationale Skifederatie FIS hem achttien maanden aan de kant stuurde. De reden voor de hoge nandrolonwaarde zou een besmet voedingssupplement van het Amerikaanse bedrijf Ultimate Nutrition zijn geweest. Knauß ging daarom bij de International Court of Sport (CAS) in beroep en vroeg om de schorsing te verminderen naar12 maanden, zodat hij kon deelnemen aan de Olympische Winterspelen van 2006 in Turijn. Het CAS bevestigde de schorsing echter, waarop Knauß zijn skicarrière stopzette en de fabrikant van het voedingssupplement voor de Rechter daagde. In mei 2008 werd de aanklacht in der minne geregeld, waarop de Oostenrijker zich in de autosport stortte.

Tennis

De Oostenrijker Stefan Koubek (1977-) bekende dat hij tijdens Roland Garros positief testte op triamcinolon-acetonide en kreeg daarvoor drie maanden schorsing.

In januari testte de Brit Greg Rusedski (1973-) positief op nandrolone, hij was een van de 44 tennisspelers die een positieve plas afleverden. In maart werd hij echter vrijgesproken.

Tot ieders verbazing verklaarde de Amerikaan John McEnroe (1959-) dat artsen hem tijdens zijn carrière maar zonder zijn medeweten prestatiebevorderende middelen hadden toegediend, middelen die men normaal aan paarden gaf.

Op het tennistornooi van Mauritius leverde de Nederlander Melle van Gemerden (1979-) een positieve plas af op cannabis, waardoor hij zijn rankingpunten verloor en het prijzengeld van 2.950 Dollar moest terugbetalen.

Triathlon

De Duitse Nina Kraft (1968-2020) won de Ironman van Hawaiï, maar werd gediskwalificeerd toen de dopingtest uitwees dat ze EPO had gespoten, wat ze ook toegaf. De Duitse Triathlon Federatie schorste haar twee jaar, wat in beroep gehalveerd werd. Er volgde een golf van verontwaardiging die zelfs escaleerde in doodsbedreigingen. Ze belandde in een neerwaartse spiraal en moest psychiatrisch behandeld worden.

De Australische Rebekah Keat (1978-) won de Ironman Western Australia, maar werd omwille van een positieve dopingtest na afloop gediskwalificeerd en twee jaar geschorst.

De Australische Michelle Gallen (1970-), een in sport gespecialiseerde advocate, die ook een begaafde triatlete was, omschreef de dopingcontroles als een moderne heksenjacht.

"De laatste maanden is in de sportwereld een vervelend vijftiende eeuws fenomeen opgedoken. Natuurlijk refereer ik naar de heksenjacht, die honderd jaar geleden de favoriete sport was voor sommigen uit het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en de VS. In de moderne versie zijn Frankrijk en de VS nog steeds toonaangevende landen, maar ook Australië heeft zich hierbij aangesloten. En de heksen (gegeven dat de hekserij tegenwoordig vrij trendy is) zijn geëvolueerd tot het kwade spook van een gedopeerde atleet. Buiten het veranderen van de doelgroep, is er weinig verschil in deze moderne heksenjacht. Vermeende daders zijn nog altijd onschuldig, tot het tegendeel met een uitzonderlijk hoge en bezwarende bewijslast wordt aangetoond. Denk aan het verhaal van onschuldige vrouwen die te horen kregen dat de enige manier om hun status van heks te weerleggen was dat ze verdronken als men hen met stenen verzwaard in de de rivier zou werpen. En zoals nu blijkt kan schuld eerst verondersteld worden tegenover evidentie, even makkelijk als tegenover het woord van een buurman.”

Voetbal

In 2004 verscheen het boek 'Il terzo incomodo. Le pesanti verità di Ferruccio Mazzola' (Het buitenbeentje. De harde waarheid over Ferruccio Mazzola), waarin oud-speler en trainer Ferrucicio Mazolla (1945-2013) het wijdverbreide amfetaminegebruik beschreef in het voetbal uit de jaren '60 en '70. Hij haalde de praktijken aan van trainer Helenio Herrera (1910-1997) bij Inter Milan. In 2007 herhaalde hij die verwijten in het tijdschrift 'L'espresso' en vertelde hij dat Herrera amfetaminepillen in zijn koffie kieperde en in die van zijn broer Sandro Mazolla (1942-)e, omdat ze beiden weigerden om ze te slikken. Daarop was hij drie dagen in een toestand van hallucinatie. Mazzola vernoemde ook heel wat Italiaanse spelers die ziek of gestorven waren: Marcello Giusti (1958-2007), Carlo Tagnin (1932-2000), Mauro Bicicli (1935-2001) en Ferdinando Miniussi (1940-2001). Bovendien had Enea Masiero (1933-2009) kanker en zat Pino Longoni (1942-2006) in een rolstoel. Maar ook bij Fiorentina en Lazlo Roma werden dezelfde praktijken toegepast, vooral toen Herrera er de touwtjes in handen had. Ook bij die ploegen werden heel wat spelers ziek en stierven er op jonge leeftijd.

In oktober werd Adrian Mutu (1979-) op het gebruik van cocaïne betrapt bij een onaangekondigde controle. Als excuus haalde de Roemeense ster van Chelsea FC aan dat hij het spul gesnoven had om zijn sexuele drift te verhogen. De Engelse club verbrak zijn contract en hij werd zeven maanden geschorst. Bovendien moest hij van de Engelse voetbalbond zeventien miljoen Euro terugstorten aan Chelsea. In januari 2010 testte hij positief op het laxeermiddel Sibutramine, dat leverde hem negen maanden schorsing op en toen stuurde het Italiaanse Fiorentina hem de laan uit. Na een publiek excuus werd hij in februari 2011 heropgevist in de selectie en scoorde hij nog vier treffers in 20 wedstrijden.

Mohamed Kallon (1979-) uit Sierra Leone en de Libiër Al-Saadi Kaddafi (1973-), zoon van, werden in de Italiaanse competitie op het gebruik van nandrolone betrapt en daarvoor respectievelijk acht en drie maanden geschorst.

De Noor Sveinung Fjeldstad (1978-) plaste in april positief op anabole steroïden, waarop zijn club HamKam hem dankte voor bewezen diensten en de Noorse bond hem twee jaar schorste.

Na de voor het EK beslissende kwalificatiewedstrijd Rusland-Wales werd Yegor Titov (1976-) op het gebruik van Bromantan betrapt en hiervoor een jaar geschorst door de Russische Voetbalbond met een boete van zesduizend Euro. Zijn club Spartak Moskou deed daar nog eens achtduizend Euro bovenop. De voetbalbond van Wales verzocht de UEFA om een forfaitscore uit te spreken, want op die manier zou Wales naar het EK in Portugal gaan. Maar daar ging de UEFA niet op in.

Omwille van zijn ‘crazy’ speelstijl werd de Columbiaan René Higuita (1966-) de meest excentrieke keeper ter wereld genoemd. Na de competitiewedstrijd Aucas-Olmedo werd hij betrapt op het gebruik van cocaïne. Gezien het al zijn tweede keer was, kreeg ‘El Loco’ twee jaar aan zijn broek, zette Aucus hem aan de deur en mocht hij niet meer aantreden met de nationale ploeg.

De Braziliaan Everton Giovanella (1970-), een defensieve middenvelder bij het Spaanse Celta Vigo, werd na een positieve test op nadrolone twee jaar geschorst.

De Zuidafrikaan Arthur Zwane (1973-) speelde in eigen land middenvelder bij Kaizer Chiefs. Een positieve test op methyltestosteron leverde hem twee jaar schorsing op. Nadien werd de straf herleid tot zes maanden.

De beloftevolle Italiaanse middenvelder Jonathan Bachini (1975-) speelde in de hoogste afdeling voor Lecce, Udines, Juventus, Brescia, Parma en Siena en werd regelmatig voor het nationaal elftal opgeroepen. In september testte hij positief op cocäine en moest hij negen maanden aan de kant blijven. In december 2005 was het opnieuw raak, waarop de Italiaanse voetbalbond hem levenslang schorste.

De Chileense doelverdediger Nicolás Peric (1978-) testte positief op cocaïne na de achtste finale van de Zuidamerikaanse beker tegen Bolivië en kreeg daarvoor een schorsing van zes maanden.

Wielrennen

De Italiaan Giorgio Addis, de sportidrecteur van Gaverina-Ok Baby, werd door de Rechtbank van Brescia veroordeeld tot negen maanden cel, nadat een jonge wielrenster getuigd had dat hij haar gedwongen doping had doen nemen.

In 2004 gaf de Nieuw-Zeelander Stephen Swart (1965-) toe dat hij, samen met zijn teamgenoten van het Motorola-team, EPO had gespoten in de Tour de France van 1995. Swart's bekentenis zou ver strekkende gevolgen hebben, aangezien een van die teamgenoten de prominente Amerikaanse wielrenner Lance Armstrong (1971-) was. Het bewijsmateriaal dat Swart en anderen in 2012 voorlegden aan het Anti-Doping Agency van de Verenigde Staten, leidde ertoe dat Armstrong zijn zeven Touroverwinningen moest inleveren.

De schoonmaakploeg van het hotel vond dertien ampullen EquiGen in de slaapkamer van de 19-jarige Australische baanrenner Mark French (1984-), samen met het groeihormoon werden ook spuiten aangetroffen. Voor de Rechtbank verklapte French dat Shane Kelly (1972-), Sean Eadie (1969-), Jobie Dajka (1981-2009) en Graeme Brown (1979-) zich op zijn kamer regelmatig met vitamines en supplementen hadden ingespoten. French werd twee jaar geschorst en behalve Dajka bekenden ook de anderen hun dopinggebruik. Dajka werd levenslang geschorst omdat hij gelogen had, hij raakte zwaar verslaafd aan drank en in 2009 trof de politie zijn levensloos lichaam aan in zijn woonst.

Philippe Gaumont (1973-2013), die tweemaal Frans kampioen werd, brons won op de Olympische Spelen en driemaal deelnam aan de Ronde van Frankrijk, kwam wegens vermeend dopingmisbruik in opspraak. Hij bekende het gebruik van EPO, waarna hij door Cofidis ontslagen werd. In 1996 en 1998 werd hij op het gebruik van nandrolone betrapt. In 1999 vond men sporen van amfetamine in zijn lichaam. In 2005 schreef Gaumont 'Prisonnier du dopage' (Gevangene van de doping), een boek over zijn verleden als wielrenner, waarin hij doping- en maskeermethodes beschreef, maar ook hoe de financiële druk renners tot doping dreef. Hij noemde meerdere collega's met naam en toenaam. In april 2013 belandde hij na een hartinfarct in coma, waaruit hij nooit meer ontwaakte.

De Spanjaard Jesús Manzano (1978-) werd op het gebruik van verboden middelen betrapt en daarvoor geschorst. In 2007 kwam Manzano met nieuwe dopingverhalen op de proppen, in een interview met het Duitse weekblad 'Der Stern' merkte hij op dat Rolf Aldag (1968-) tijdens zijn bekentenissen over het dopinggebruik bij Telekom niet de volledige waarheid had verteld. Bovendien beschuldigde hij zijn voormalige ploegmaat Alejandro Valverde (1980-) van dopinggebruik. In een interview met de Spaanse krant Diario AS verklapte Manzano hoe bij zijn voormalige ploeg Kelme systematisch EPO, groeihormonen, cortisone en zelfs dierenplasma werden toegediend. Die bekentenissen leidden de maand nadien tot een onderzoek, waarbij meerdere leden van het Kelme team aan de tand werden gevoeld. Ook ploegarts Eufemiano Fuentes (1955-) kwam aan de beurt, net als de Peruviaanse arts Walter Virú en de Spaanse arts Alfredo Córdova. Manzano demonstreerde ook hoe hij zichzelf verboden producten inspoot. Tien dagen na zijn onthullingen leken de bekentenissen van Philippe Gaumont (1973-2013) kindersprookjes vergeleken met de verhalen van Manzano.

Ook de Schotse ploegmaat van Gaumont David Millar (1977-) gaf EPO gebruik toe. Hiervoor werd de wereldkampioen tijdrijden van 2003 twee jaar op non-actief gezet, kreeg hij bij Cofidis de bons en moest hij 1.250 Euro boete betalen. Bij een huiszoeking in zijn appartement vond de Franse politie twee lege ampullen Eprex en evenveel gebruikte spuiten, waarop hij in de gevangenis van Biaritz belandde. In juni 2011 bracht Millar zijn autobiografie 'Racing Through the Dark' uit: waarrin hij zijn dopinggebruik uitgebreid beschreef. Een en ander was het gevolg van de arrestatie van Bogdan Madejak. De Poolse verzorger van de Cofidis ploeg werd verdacht van het verhandelen van doping. Maar het was ook een uitloper van de beschuldigingen van Gaumont, die beweerde dat Millar ploegarts Jean-Jacques Menuet (1955-) had aangezet om zowel bij Gaumont als bij Cedric Vasseur (1970-) doping in te spuiten. Millar bekende ook dat hij eind 2001 dokter Jesus Losa van het Euskaltel team geconsulteerd had en dat die hem jaarlijks voor twaalfduizend Euro EPO inspoot, waardoor Millar zijn jaarinkomen van tweehonderdvijftigduizend zag stijgen naar achthonderduizend Euro. Voorts verklapte hij dat hij de twee bij de huiszoeking gevonden ampullen en spuiten bewaarde als aandenken van zijn wereldtitel uit 2003. Dank zij die doping zou hij in die titelstrijd 25 seconden sneller hebben gereden. Op het ogenblik dat verzorger Boguslaw Madejak gearresteerd werd, deed men een huiszoeking bij de voormalige Franse Cofidis renner Robert Sassone (1978-2016), waar enorme hoeveelheden testosteron, EPO en amfetaminen werden gevonden. Op datzelfde ogenblik arresteerde men de voormalige Poolse Cofidis renner Marek Rutkiewicz (1981-) in de Parijse luchthaven Charles de Gaulle met een tas vol verboden producten, waardoor hij zes maanden in de gevangenis belandde.

Tijdens de Redlands Bicycle Classic testte de Amerikaan David Fuentes (1973-) positief op anabole steroïden, waarvoor hij twee jaar geschorst werd.

Na de voorjaarsklassiekers van 2004 stopte Johan Museeuw (1965-) plots met wielrennen, op het ogenblik dat verhalen over vermeend dopinggebruik opdoken. Aan de hand van afgeluisterde telefoongesprekken en SMS’jes bleek dat de Belg bij landgenoot en dierenarts José Landuyt (1949-) de verboden middelen Aranesp en EPO had gekocht. In oktober 2004 schorste de Belgische Wielerbond hem vier jaar waarvan de helft voorwaardelijk. In 2005 volgde een officiële aanklacht over mogelijk bezit van EPO, Aranesp en het zwangerschapshormoon Dexamethason en werd hij doorverwezen naar de correctionele Rechtbank. Op een persconferentie in 2007 bekende de 'De Leeuw van Vlaanderen' zijn dopinggebruik. Hij had dat al eerder willen doen, maar sportbestuurder Patrick Lefevere (1956-) raadde hem dat telkens weer af. In december 2008 veroordeelde de Rechtbank van Kortrijk Musseeuw tot zes maanden voorwaardelijk en een boete van vijftienduizend Euro. In 2012 suggereerde Museeuw in een interview met het Belgisch weekblad HUMO dat zijn echtscheiding het gevolg van dopinggebruik was, omdat hij in die periode waanzinnige dingen deed, waarover hij geen details kwijt wilde. Landuyt werd in 2020 opnieuw veroordeeld, dit keer vanwege gesjoemel met renpaarden.

Na een positieve dopingtest op Erythropoietin (EPO) schorste het United States Antidoping Agency haar baanrenner Joey D'Antoni (1977-) twee jaar.

Na een sterk voorseizoen, met een derde plaats in de Ronde van Vlaanderen, werd de Belg Dave Bruylandts (1976-) betrapt op EPO en daarvoor twee jaar geschorst. Nadat er in 2006 stimulerende middelen werden gevonden bij een huiszoeking kreeg hij de bons van zijn ploeg Unibet.com.

De Italiaan Danilo Di Luca (1976-) mocht niet starten in de Tour de France omdat hij betrokken was bij het Oil-for-Drugs programma, waarin ook de Italiaanse sportarts Carlo Santuccione (1947-) een hoofdrol speelde. Eigenaardig genoeg werd Di Luca in 2007 vrijgesproken. Eind 2008 kreeg hij echter vier maanden schorsing voor contacten met een Italiaanse dopingarts. Op 22 juli 2009 raakte bekend dat Di Luca tijdens de Giro d’Italia positief had getest op de EPO-variant CERA. Op 28 oktober 2010 eiste het UCI een boete van tweehonderdtachtigduizend Euro van de Italiaan, omdat hij goed meewerkte in het onderzoek werd zijn schorsing ingekort met negen maanden, zodat hij 18 maanden later opnieuw kon koersen. In mei 2013 tijdens een test buiten competitie werd Di Luca opnieuw op EPO-gebruik betrapt. Hij moest Giro d'Italia meteen verlaten en kreeg van het CONI een levenslange schorsing. .

Tijdens de Tour de France testte de Belg Christophe Brandt (1977-) positief op methadon, waarop hij de rittenkoers moest verlaten en Lotto-Domo hem de deur wees. De Belgische Wielerbond sprak hem nadien echter vrij omdat het methadongehalte te laag was om bewust te zijn ingenomen. Brandt keerde terug naar zijn ploeg, maar kwam in augustus tijdens de Schaal Sels zwaar ten val. Hij werd afgevoerd naar het ziekenhuis van Merksem met een gescheurde milt, een gedeeltelijk verbrijzelde bovenarm en vier gebroken ribben die hem een klaplong bezorgden. Bovendien moesten de artsen een nier verwijderden.

De Italiaan Stefano Casagrande (1962-) en de Sloveen Martin Havstija (1969-) werden door tourbaas Jean-Marie Leblanc (1944-) uit de Tour de France gekieperd toen bleek dat de Italiaanse justitie een dopingonderzoek naar hen was gestart.

De Amerikaan Tyler Hamilton (1971-) begon zijn sportcarrière als beloftevol skiër aan de University of Colorado, maar na een rugblessure schakelde hij in 1991 over op wielrennen. Tijdens de Vuelta werd hij op doping betrapt. De Amerikaan verzon de meest originele smoes ooit, hij was een zogenaamde 'chimaera', een zeldzaam individu met genetisch verschillende cellen. De lichaamsvreemde cellen waren niet afkomstig van een illegale bloedtransfusie, maar van zijn nooit geboren tweelingbroer. Op de Olympische Spelen van 2004 won hij de tijdrit, maar een maand later moest hij de gouden medaille inleveren toen bleek dat hij bloeddoping had ondergaan. Enkele dagen later maakte het IOC bekend dat Hamilton zijn goud toch mocht houden, omdat het B-staal, door verkeerd invriezen in het Atheense dopinglaboratorium, onbruikbaar was geworden. Ondanks dit alles schorste de wielerbond hem twee jaar. In 2007 reed hij voor Tinkoff Credit Systems, maar in de helft van het seizoen werd hij op non-actief gezet voor zijn mogelijk aandeel in de dopingzaak Operación Puerto. Na een nieuwe positieve dopingtest in april 2009 zette Hamilton een punt achter zijn carrière. In mei 2011 bekende hij zijn hele dopingverleden, maar beschuldigde hij ook landgenoot en ex-ploegmaat Lance Armstrong (1971-) van EPO-gebruik. Later raakte bekend dat hij de gouden medaille van de Spelen van 2004 had ingeleverd bij het Amerikaanse anti-dopingbureau (USADA).

De week nadat hij tweede eindigde in de Vuelta en twee tijdritten en een bergrit had gewonnen, testte de Spanjaard Santiago Pérez (1977-) positief op bloeddoping. Het leverde hem twee jaar schorsing op.

Bij Jeremy Yates (1982-) vond men een onaanvaardbaar hoog testosterongehalte. Toen de Nieuw Zeelander een tweede afname weigerde schorste de Belgische Wielerbond hem twee jaar, verbrak Crédit Agricole zijn contract en mocht hij niet naar de Olympische Spelen in Beijing.

Pedro Miguel Lopes (1975-) werd Portugees kampioen op de weg. Bij de dopingcontrole achteraf vloog hij echter tegen de lamp, waarop men hem diskwalificeerde en schorste. Nadien gaf hij bij meerdere verplichte dopingcontroles afwezig, waarop de Portugese wielerbond hem vijftien jaar aan de kant schoof.

De Amerikaan Adam Bergman (1980-) kreeg van het USADA twee jaar schorsing voor EPO-gebruik. Eerst ontkende hij in alle toonaarden, maar in februari 2006 ging hij over tot bekentenissen.

Op het Oostenrijks kampioenschap eindigde Christian Pfannenberger (1979-) tweede, maar de dopingplas achteraf onthulde het gebruik van epitestosteron, wat hem twee jaar schorsing kostte. In 2009, net voor de Giro d'Italia, werd hij door het NADA levenslang geschorst omwille van nieuw dopinggebruik. Het betekende het einde van zijn profcarrière. Een jaartje later bleek hij ook betrokken te zijn bij de bloeddopingzaak rond de firma Humanplasma, met de voormalige Oostenrijkse atleet Stefan Matschiner (1975-) als spilfiguur en waarin ook de Nederlandse renners Michael Boogerd (1972-) en Thomas Dekker (1984-) betrokken waren net als de Deen Michael Rasmussen (1974-).

Zwemmen

Op de Wereldbeker in het Zuidafrikaanse Durban won de Braziliaan Leonardo Costa (1977-) brons op de 100 en 200m rugslag. Een onaangekondigde dopingcontrole na afloop releveerde het gebruik van stimulerende middelen, waarop hij zijn sportieve carrière vaarwel zei.

De internationale zwemfederatie FINA publiceerde de lijst van haar dopingzondaars uit 2004.

• Kregen elk twee jaar schorsing: de Italiaanse marathonzwemster Giorgia Squizzato (1987-) voor closterbol en de Braziliaanse zwemster Julyana Bassi Kury (1983-) voor stanozolol, de Amerikaanse synchroonzwemsters Mary Hofer en Lindsay Devaney voor het weigeren van een test, de Italiaanse waterpolospeler Roberto Barbaro voor norandrosterine, de Zuidafrikaanse waterpolospeler Anthony Steward voor cocaïne, de Amerikaanse zwemster Rachael Burke voor boldione, de Libische zwemmer Omar Daaboul voor een cocktail van methandienon, methyltestosteron en norandrosteron, de Egyptische zwemmer Nehal Ameur voor methandienon, de Franse waterpolospeler Jérémy Serreau voor testosteron.
• Zeven maanden voor de Belgische waterpolospeler Michael Callens (1984-) voor cannabis.
• Zes maanden voor de Italiaanse waterpolospeler Maurizio Spaziano en de Franse waterpolospeler Jérôme Cazenave voor cannabis.
• Vijf maanden voor de Franse waterpolospeelster Vanessa Hernandez (1983-) en de Italiaanse zwemmer Mario Rajola voor cannabis.
• Vier maanden voor de Zwitserse waterpolospeler Rafael Liechti voor cannabis.
• Drie maanden voor de Belgische waterpolospeler Stijn Vermeulen voor cannabis.